Soruları kendine soruyorsun. Berlin’de kiraladığın apartman dairesinde ve etrafta olağan, sıradan şeyler yaparken aklından geçenleri bir yere not ediyorsun. Sonuçta elinde birkaç gigabyte’lık ses dosyaları ve binlerce ses sample’ından ibaret dev bir sözlük duruyor. Aklındaki düşünce yumağı giderek çözülmeye başlıyor. Rüyalarında(belki bilinçaltında) gördüğün, anımsadığın anektodlar giderek yoğunlaşıyor gözünün önünde. Göz bebeklerin aniden büyümeye başlıyor, karanlıktan ışığa çıkan kedininki gibi.

Techno sözlüğüne eklediğin eski sözcüklerden yeni cümleler yapıyorsun. Cümleler 5 yıl önceki sözcükleri aratmayacak kadar korunaklı ve hilekarlar. Kendini sorguluyorsun, beynini, bilincini, bildiklerini ve bilmediklerini. Soruyorsun. Cevabı, cevapları arıyorsun.

Normal hayatta sıradan işlerle meşgul sıradan Richie Hawtin, yada bahsettiğim kaygıları taşıyan alter ego Plastikman. 5 yıl aradan sonra yeni bir albüm koyuverdi önümüze. Yine aynı ses örgüsü bu sefer kendi gizemli vokalleriyle bezenmiş. Daha da kışkırtıcı ve iç gıdıklayıcı. Amaç dinleyeni bilinmeyene, uzağa yakınlaştırmak. Ritmik düzensizlikle kaos teorisini keskinleştirmek. Evrendeki boyutlarını işaretleyip ne kadar ufak, hatta yok olduğunu göstermek.

Sıradan bir techno prodüktörü veya Dj için bu tür atıflarda bulunmak ilk bakışta fazla gelebilir. Fakat Richie Hawtin en başından beri bir Dj veya sıradan bir techno prodüktörü değil. Sıradan bir müzisyen değil. Hawtin arayışları olan ve hayatı dünyevi zevklerden daha ötede algılayabilen/yorumlayabilen, hayatını bu boyutta yaşamayı seçenlerden yada böyle yaşamaya mahkum edilenlerden.

Albümdeki atmosfer kesinlikle karamsar. Tedirgin edici sessizlik ve düzensizlik. Hawtin’in dijital oyunlarla değiştirilmiş sesi ise artık onun değil beyninin derinliklerinden geliyor. Hawtin’in bilinci bizzat vokal yapıyor. Plastik adam deneysellik dehlizlerinde kendi çıkardığı görsel haritaya bakarak ilerliyor. Minimalizm zaman zaman doruğa ulaşırken dub etkileşimli ritimler karanlık synth’lerle birleşerek Hawtin’in ürkünç vokallerini betimliyor. Ardından yırtılma sesleri ve rahatsız edici kliklemeler duyuluyor. Bilindik bass ve drum pattern’leri sessizlikte kaybolurken ‘I’m starting to enjoy the pain’de mazoşizme varan lirikler, Hawtin’in ne tür bir duygusal/mental dehlizin içine daldığını tekrar bize hatırlatıyor.

‘Closer’LP’si, Richie Hawtin’in Plastikman adı altında yaptığı en kişisel ve en sofistike/kompleks proje. 1993 yılında ‘Sheet One’ ile başlayan ve10 yıldır süren deneysellik arayışlarının, kendini ifade etme çabalarının en üst noktası. Paranoya sınırlarında gezen, kafatasını çatlatacak ikilemlerle dolu ve ne yapacağını bilmeyen bir adam. Kafatasının içinde, karanlıkta yankılanan bir ses;

‘Why listen to me?/I’m just a voice inside your head/I can’t help you/Help yourself’.

Christopher Çolak
20 Şubat 2004
Bu yazı daha önce Clubintro.com'da yayınlanmıştır.