Mark Bell ve Gez Varley'den müteşekkil LFO (Low Frequency Oscilation)'ın kurulduğu yıllar, elektronik müziğin en kısır ve kötü örneklerinin etrafta uçuştuğu, cumartesi gecesi eğlencelerinin, Warehouse partileri ve Rave'lerin revaçta olduğu bir dönemdi.
Steve Beckett ve Rob Mitchell'ın yürüttüğü deneysel elektronik müzik desturlu Warp şirketi, onları albüm çıkarmaya zorla ikna etti. İlk EP'leri "LFO" ve 91 çıkışlı "Advance" isimli ilk albümleri, İngiltere listelerinde 12. sıraya kadar çıktı. Döneminde süper sayılabilecek satış rakamları yakaladı ve Nightmares On Wax, Polygon Window, Autechre gibi gruplara ilham kaynağı oldu.

1996 yılında yayınlanan ikinci albüm "Frequencies" ile Leeds'li ikili, siyah tenli, caz, blues ve afro donanımlı Amerikan gençlerini kalbinden fethettiler. Artık elektronik müzik ve techno eskisi gibi olamazdı ve olmadı da. Detroit'ten dünyaya yayılan yeni akımlar ve techno virüsü tüm dünyayı sararak bu günkü halini aldı.
"Advance " albümünden sonra ayrılma kararı alan Mark Bell ve Gez Varley, kendi yollarını çizdiler. Gez Varley LFO adını Mark Bell'e bırakarak kendi yolunu çizdi.

Gez Varley, techno türünü daha iyi özümseyerek ve kafasındaki fütüristik fikirleri kısa sürede hayata geçirerek 90'ların ikinci yarısındaki minimal fırtınanın kopmasına sebep olan isimlerden biri oldu. Yayınladığı "Quo Vadis"çaları halen en iyi ve en saf minimal örneklerden biri olarak arşivlerde özenle saklanmakta, kendisi ise halen techno house ve minimalizm üçgeninde mükemmeliyetçi ve takıntılı çalışmalar yayınlayarak adından söz ettirmeye devam etmekte.

LFO'nun diğer ve asıl ismi, asıl kahraman Mark Bell ise bu sürede mainstream müzik endüstrisinin devleriyle çalışmayı yeğledi. Bir bakıma ortadan kayboldu. Kendini ön plana çıkarmaktansa, ikinci planda kalıp başarılı elektronik çalışmalarda dublörlükle yetindi. Björk'ün "Dancer in The Dark"ı dahil bir çok albümünde, Depeche Mode'un "Exciter"ında bile Mark Bell'in ayak izlerine ve ya imzasına rastlayabilirsiniz.
 
Mark Bell, elektronik varlığını pop müziğe uzun süre armağan ettikten sonra aklına iyi bir fikir geldi! Kendi solo projelerini hayata geçirmek. 7.5 yıl boyunca neden böyle bir işe kalkışmadığı düşünüldüğünde ilk akla gelen, Gez Varley ile yaşanan ayrılığın üzerinden biraz zaman geçmesini beklemek! ve yapılacakları, tozlu raflarda bekleyen yeni klasikleri dinleyiciyle paylaşmayı sürekli ertelemek.

Yıllanmış bir Cabernet Sauvignon lezzetindeki yeni LFO ( Mark Bell) albümü "Sheath", yayınlandığı 2003 ve kesinlikle 2004'ün en iyi ambient techno ve intelligent elektronika albümü. Bir çok otoriteden 10 üzerinden 10 ve ya 5 yıldız alan albüm, Mark Bell'in pop sevdasını yenmekle meşgulken geçen 7.5 yıllık süre içinde kaydettiği parçalardan ve taze fikirlerin elektro dehlizlerde Bell usulü bleep-techno terbiyesiyle uygun kıvama getirilmesinden oluşuyorlar.

Arka planda eski LFO günlerinden bleep tınılar, zaman zaman drill&bass'a kadar ivmelenen aksak ritimler ve iç gıdıklayıcı melodilerle flört ediyor. Parça isimlerinin seçiminde gösterilen titizlik "Sheath"e gösterilen özenin derecesini belli eden ufak bir ayrıntı. Paul McCartney'nin 'Wonderful Chrismastime' parçasından keyboard sample'ları içeren mükemmel kapanış parçası 'Premacy' ise albüme son noktayı koyuyor.

Albüm kapağı fikri ise tek kelime ile muhteşem. CD sıradan CD'ler gibi değil, kınından çıkan bir kılıç gibi kabından ayrılıyor. Öyle görünüyor ki, bundan sonra Mark Bell ve LFO ismini çok daha fazla duyacağız. Mainstream pop tanrıçaları ve pop kralları utansın. Elektronik şövalye nihayet kılıcını kınından çıkardı!


Christopher Çolak
30 Elim 2003
Bu yazı daha önce İKSV'nin projesi olan İstanbuldostları.org'da yayınlanmıştır.